زندگی ، رخصت یک تجربه است تا بدانند همه ، تا تولد باقی ست

فقط چند ساعت مونده تا شروع شدن 18 سالگی من.. همیشه از 18 سالگی می ترسیدم.. نمی دونم! شایدم یه اضطراب.. برای بزرگ شدن.. تو این همه سال هیچ کار مفیدی انجام ندادم.. هیچ دلی رو عمیق شاد نکردم.. فقط چند ساعت مونده.. آره! چند ساعت و من موندم کجای این گردالی بی معنی قرار گرفتم.. فقط چند ساعت مونده و من هنوز نفهمیدم زاده ی یک عشق بودم یا یک هوس.. چند ساعت مونده.. چند ساعت به غمگین تر شدنم.. چند ساعت تا رسیدن به ترس تاریکم.. من دارم پا به پای زندگی پیش می رم و شاید یه جایی با هم به آخر خط رسیدیم و یادمون اومد چرا پائیز غمگینه.. من دارم روی یک خط قرمز راه می رم.. روی یک خط قرمز به اسم "زندگی".. هوووف.. چند ساعت.. فقط چند ساعت.. و چقدر زود گذشت.. و خیلی راحت شاید.. شاید هم خیلی سخت.. نمی دونم!! من هیچی نفهمیدم و 17 سال رو رد کردم و می خوام با وقاحت تمام بشینم روی صندلی 18 سالگی و بزنم پشتش و بگم:"چطوری رفیق ترسناک من!".. و اعلان صلح بدم.. آره من ترسوام.. و ترسوتر هم می شم وقتی دارم پام رو روی یک جاده می ذارم که من رو نمی شناسه و مدام تو گوشم زمزمه می کنه:"به نفعته ادامه ندی! ولی مجبوری!".. و صدای کثیف خنده ی لجنیش توی سرم می پیچه.. که ادامه بده.. که never give up.. و ادامه بده.. و پایان این ادامه شاید دوباره ختم شدم به پائیز.. که شاید به هم رسیدیم و سنگ هامون رو از هم وا کندیم و یه چای قند پهلو نوشیدیم.. و به ریش تمام روزهایی که خراب شدند خندیدیم.. شاید اختتامیه ی من یک پائیز شد.. درست ته مانده اش.. مثل چند ساعت دیگر.. آه که چند ساعت دیگر چقدر نزدیکه و من هنوز هیچ کاری نکردم.. من هنوز بلد نیستم.. هیچ چیزی رو!! من امشب با ترس می خوابم.. شاید هم نخوابیدم.. من این چند ساعته رو فکر می کنم.. به همه چیز.. به همه چیز../

| چاهار شنبه ، بیست و نهم مهر ماه یک هزار و سی صد و نود و چاهار |

 

* عنوان سهراب سپهری